Σ’αγαπώ γι αυτό που είσαι. Σ’αγαπώ γιατί είσαι εσύ.

 
Οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής, είναι εξαντλητικοί.
Μοιάζουν με πορεία υπερταχείας που καλούμαστε να την ακολουθήσουμε, δίχως όμως εκείνη να φρενάρει λεπτό. Ανεβαίνουμε εν κινήσει, με τον κίνδυνο πάντα να τσακιστούμε στο κενό.
Μπλεγμένοι μέσα σε ατέλειωτους κύκλους σπουδών και καριέρας, στην προσπάθεια να φτιάξουμε τις ιδανικές προϋποθέσεις για τη μελλοντική μας ζωή, ξεχνιόμαστε.
Και φτάνουμε στα τριάντα ή και σαράντα φεύγα, να αναζητάμε το έτερόν μας ήμισυ. Γιατί καλές οι αποδοχές κι όσα με κόπο παλέψαμε να φτιάξουμε, αλλά κακό πράγμα η μοναξιά. Κακό το να συνειδητοποιείς πως δεν έχεις έναν άνθρωπο να μοιραστείς τη ζωή σου, όπως την έφτιαξες.
Και κάπως έτσι βγαίνουμε στην αναζήτηση. Ερωτευόμαστε, τρώμε τα μούτρα μας, παλεύουμε ξανά, ώσπου στο τέλος, βρίσκουμε το σύντροφο μας.

Επειδή όμως οι άνθρωποι τα τραβάμε τα εγκεφαλικά μας ζόρια, δεν ευχαριστιόμαστε με τίποτα. Μετά το πρώτο κύμα έρωτος, όταν καταλαγιάζει λίγο το πρώτο μέλι, αρχίζουμε τη γκρίνια. Είναι λες και μας δίνει κάποιος έναν μεγενθυντικό φακό, ικανό να βρει όλες τις ατέλειες του συντρόφου μας. Ψεγάδια, που μέχρι πρότινος ή δε βλέπαμε ή δε μας ενοχλούσαν.
Κι αποφασίζουμε να τον αλλάξουμε. Με διαρκείς παραινέσεις, γκρίνιες και μουρμούρες, συγκρίσεις κι επικρίσεις. Πέφτουμε στην παγίδα και δηλητηριάζουμε τη σχέση μας.
Είναι γεγονός, πως στην ηλικία που βρισκόμαστε, λίγες αλλαγές μπορούν να γίνουν. Το άτομο έχει πλέον μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, η οποία πέραν μεμονωμένων εξαιρέσεων, τον συντροφεύει χρόνια, του αρέσει, τον καλύπτει.
Αυτή είχε όταν τον γνωρίσαμε, με αυτή μας τράβηξε και τον ερωτευτήκαμε. Δεν είναι λοιπόν λίγο άδικο να τα “γυρίζουμε” τώρα;
Οφείλουμε να τον αγαπάμε γι’αυτό που είναι κι όχι για εκείνο που θα θέλαμε να γίνει. Στον έρωτα δεν πρέπει να χωρούν πλασματικές εικόνες. Μόνο πραγματικότητα. Τα όνειρα ας είναι ζευγαρωτά. Εκείνα που θα κάνετε μαζί για την κοινή σας ζωή. Κι όχι τα όνειρα που κάνει ο καθένας μόνος του για το κατά πόσο μπορεί ν’αλλάξει το ταίρι του.
Είναι φυσιολογικό βέβαια, να υπάρχουν αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα, που εμφανίζονται με τον καιρό και μέσω της καθημερινής τριβής. Εκεί τα βάζουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τον έσω μας εαυτό και κρίνουμε:
“Μου κάνει ή δε μου κάνει; Μπορώ να το αντέξω ή όχι;”
Αν όχι, χωρίζουμε. Καλύτερα ένα τέλος με πόνο, παρά ένας πόνος δίχως τέλος. Αν πάλι, αυτό που εμεις αναγνωρίζουμε ως ελάττωμα, δεν είναι τόσο δυσλειτουργικό για τη σχέση, τότε το παλεύουμε. Καλότροπα κι ευγενικά. Μα πάνω απ’όλα με σεβασμό για τον άνθρωπο που επιλέξαμε να έχουμε στη ζωή μας.
Και με την προσγειωμένη συναίσθηση πως όσα αρνητικά έχουμε να προσάψουμε εμείς σ’αυτόν, άλλα τόσα έχει κι εκείνος για μας.
Να διεκδικούμε αλλαγές κι όχι μετάλλαξη.Τη μετάλλαξη, μπορεί υποσυνείδητα να την αποζητάμε αλλά δεν τη θέλουμε πραγματικά. Δε θέλουμε να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να βρίσκόμαστε στην αγκαλιά ενός ξένου. Ενός ανθρώπου δίχως ελεύθερη βούληση που προσάρμοσε το είναι του στις δικές μας επιθυμίες. Δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που μας κέρδισε. Κι αν γίνει ο ρόλος που με πείσμα απαιτήσαμε, δε θα κρατήσει για πολύ. Θα έρθει η μέρα, που θα διεκδικήσει τον εαυτό που με τα χρόνια δημιούργησε και θα μας αφήσει. Με το παράπονο πως δεν τον αγαπήσαμε ποτέ.
Και θα έχει δίκιο. Η αγάπη απαιτεί θυσίες. Είμαστε με τον άλλο γιατί μιλά στη βαθύτερη ουσία μας. Μπορεί να έχει χίλια ελαττώματα κι αδυναμίες, μα είναι ο άνθρωπός μας.
Εκείνος που θα ακουμπήσουμε κουρασμένα στον ώμο του και θα μας πάρει τον καημό.
Θα μας ακούσει, θα μας συντρέξει, θα μας αγαπήσει. Κι έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς.
Αγάπη με πλήρη συναίσθηση των ατελειών μας. Ατελειών που μπορούν να συμβιβαστούν κάπου στη μέση. Με αμοιβαίες υποχωρήσεις, δίχως όρους και διαχωριστικά.
Αλλάζουμε γιατί το θέλουμε κι όχι επειδή το επιβάλλει.
Αλλάζει, επειδή το θέλει κι όχι γιατί το θέτουμε ως όρο για τη συνύπαρξή μας.

Μα πάνω από όλα τον αγαπάμε γι’αυτό που είναι.

Κι αγαπάμε κι εμάς, γι’αυτό που γινόμαστε κοντά του.
anapnoes.gr