Η προσβασιμότητα μέσα από "τα μάτια" ενός ΑμεΑ

Η προσβασιμότητα μέσα από "τα μάτια" ενός ΑμεΑ

Η αναπηρία ενός προσώπου όπως εγώ είναι μια πραγματικότητα στη ζωή μας.  Αν το μη προσβάσιμο δομημένο περιβάλλον δε φρόντιζε διαρκώς να μας θυμίζει την αναπηρία μας, ίσως και να την ξεχνούσαμε.  Την αναπηρία δηλαδή σε  μεγάλο βαθμό τη δημιουργεί και  τη συντηρεί η έλλειψη προσβασιμότητας στο δομημένο περιβάλλον. Διότι κανείς δεν σκέφτηκε να το δομήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι προσβάσιμο για όλους. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό με ένα παράδειγμα. Ένα πρόσωπο με κινητικά προβλήματα, το οποίο κινείται με τη βοήθεια αμαξιδίου, δε θα προβληματιστεί καθόλου με την αναπηρία του αν ένα σωστά δομημένο περιβάλλον του προσφέρει την άνεση της ελεύθερης κίνησης παντού.  Θα είναι δυνατό να σταθμεύσει το αυτοκίνητό του  στην ειδική θέση η οποία δε θα είναι κατειλημμένη από κάποιον ασυνείδητο οδηγό.  Στη συνέχεια, με άνεση θα εξέλθει του οχήματος και θα βρεθεί, χωρίς να προβληματιστεί, στο πεζοδρόμιο. Εκεί θα συναντήσει την παρέα του και θα επιλέξουν το χώρο διασκέδασης στον οποίο θα κατευθυνθούν, όχι με κριτήριο το αν έχει ή όχι πρόσβαση.  Διότι, και τα πεζοδρόμια και ο χώρος εστίασης, διασκέδασης, ο χώρος υγειινής κτλ θα έχουν την σωστά κατασκευασμένη ράμπα και τον λοιπό εξοπλισμό που θα εξασφαλίζουν προσβασιμότητα. Έτσι πράγματι η αναπηρία περνά απαρατήρητη και δεν επηρεάζει καθόλου τη συμμετοχή του προσώπου το οποίο τη βιώνει σε μια κοινωνική ή επαγγελματική δραστηριότητα. Το αντίθετο ακριβώς θα συνέβαινε εάν δεν είχε προβλεφθεί ράμπα πρόσβασης. Το πρόσωπο με αναπηρία θα δεχόταν ένα ακόμη πλήγμα στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά του, στερούμενο την πρόσβαση, στερούμενο το δικαίωμα στην ελεύθερη κυκλοφορία, στην ισότιμη συμμετοχή στη ζωή.

 Τάκης Αλεξανδράκης Πρόεδρος ΑμεΑ Λακωνίας