ΦΡΑΓΜΟ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ

Η φωτογραφία μου
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ 54, ΤΚ 20100 ΚΟΡΙΝΘΟΣ, ΤΗΛ/ΦΑΞ 2741083362 (ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ 1ος ΟΡΟΦΟΣ), Greece
«Δεν μπορεί κανείς, να θεσμοθετήσει νομικά ηθικούς νόμους, αλλά μπορεί να κατευθύνει τη συμπεριφορά. Οι επιταγές του νόμου δε μπορούν να μεταβάλουν τα αισθήματα αλλά μπορούν να αποτελέσουν ένα φραγμό για όσους δεν έχουν αισθήματα» ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Μια µέρα από την ζωή ενός ανθρώπου µε κινητικά προβλήµατα!

big-disabled access friendly 02
Μια µέρα από την ζωή ενός ανθρώπου µε κινητικά προβλήµατα!
Ένα σοκαριστικό άρθρο που έγινε η αιτία δημιουργίας του βραβευμένου Disabled Access Friendly. Μια μέρα από τη ζωή του Paul Shaw. Διαβάστε παρακαλώ…
του Paul A. Shaw
Ξύπνησα στις 3 Δεκεμβρίου µε την αίσθηση ότι σήµερα θα ήταν η µέρα µου, είτε το ήθελα, είτε όχι. Καθώς σύρθηκα στο καροτσάκι µου, αναρωτήθηκα τι θα επιφύλασσε η Παγκόσµια Ηµέρα Ατόµων µε Αναπηρίες. Άνοιξα το ραδιόφωνο για να κάνω πιο ευχάριστο το κρύο πρωινό και πήγα για ένα ντους. Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από το να ξεκινάς ένα κρύο πρωινό µε ένα ζεστό ντους. Χρησιµοποίησα τους βραχίονες που αγόρασαν και τοποθέτησαν οι φίλοι µου, για να µπορώ να µπω στην ντουζιέρα. Οι κοινωνικές υπηρεσίες δεν αξιολογούν τις συνθήκες διαβίωσης ενός ανθρώπου µε κινητικά προβλήµατα, πρέπει εµείς οι ίδιοι να το αναλάβουµε αυτό.
Στο ραδιόφωνο, ένας χαρούµενος D.J. υπενθύµιζε στους πολίτες, την ηµέρα και να προσέχουν που παρκάρουν -να αποφεύγουν τις ράµπες- υποστηρίζοντας εύθυµα ότι όλο αυτό ήταν θέµα παιδείας.
Δεν ξέρω τι ακριβώς µου συνέβη, αλλά για πρώτη φορά στη ζωή µου αποφάσισα να τηλεφωνήσω στον σταθµό. Τους επαίνεσα που ανέφεραν την ηµέρα, προσθέτοντας ότι θα ήταν µία εποικοδοµητική εµπειρία για τους πολιτικούς αν χρησιµοποιούσαν το καροτσάκι µου για µια µέρα και αν βλέπανε πώς «λειτουργούν» οι 400 ράµπες στην πόλη µου -µια πρόταση που έκανα µερικούς µήνες νωρίτερα. Ο συµπαθητικός βοηθός παραγωγού µε ρώτησε ευγενικά, «Όµως για ποιό λόγο τηλεφωνείτε;» Πήρα σιγά-σιγά µια ανάσα και υποστήριξα όσο πιο απλά µπορούσα ότι δεν χρειάζονται µόνο παιδεία οι καλοί µου συµπολίτες αλλά επίσης και οι πολιτικοί. Υποστήριξε µε αµηχανία, «Όµως εµείς δεν είµαστε τέτοιου είδους εκποµπή, εµείς απλώς παίζουµε µουσική. Παρ’ όλα αυτά θα διαβιβάσω το µήνυµά σας.» Και η µουσική συνέχισε να παίζει και ξανά µας υπενθύµιζαν τα σχετικά µε τις ράµπες.
Όµως µε είχαν ακούσει άραγε;

Σε κάθε άνθρωπο που φεύγει από το σπίτι του µόνος του πάνω στο καροτσάκι του, µέσα βαθειά του -όσο θετικά κανείς κι’ αν βλέπει τον κόσµο και χαµογελά στα σκαµπανεβάσµατα της ζωής- υπάρχει αυτή η καυτή ελπίδα ότι σήµερα θα είναι µια εύκολη µέρα.
Λίγο πριν φύγω από το σπίτι ήρθε το «Βοήθεια στο Σπίτι» -παροχή από ευρωπαϊκό πρόγραµµα, κάνουν τα πάντα για σένα έξω από το σπίτι: η ιατρική µου συνταγή για το ΙΚΑ τακτοποιήθηκε µε χαµόγελο και ένα άλλο ραντεβού κλείστηκε για τον επόµενο µήνα. Θυµήθηκα ότι έπρεπε να καλέσω το άτοµο που µου καθαρίζει το σπίτι. Έχοντας ένα πολύ αδύναµο ανοσοποιητικό σύστηµα, πρέπει να διατηρώ το σπίτι απαλλαγµένο από µικρόβια όσο αυτό είναι δυνατόν γρηγορότερα. Αυτό ορίστηκε, εκτός απροόπτου, για την επόµενη Τετάρτη. Πάλι, εγώ πληρώνω γι’ αυτό.
Έτσι, ήταν καιρός για τα έκτακτα ψώνια πριν την φυσιοθεραπεία. Είµαι αρκετά τυχερός που έχω φίλους που µου βρήκαν ένα σπίτι µε µεγάλο ασανσέρ και µια γκαραζόπορτα που µπορώ να ανοίγω και να βγαίνω ελεύθερα στην πόλη που αγαπώ. Εντάξει, πρέπει να περιµένω τον γείτονά µου που παρκάρει ακριβώς µπροστά στη έξοδό µου να έρθει και να µετακινήσει το αυτοκίνητό του. Το έχουµε ήδη συζητήσει αυτό.
Η απάντησή του : «Δεν έχεις παρά να φωνάξεις, ξέρεις που είµαι».
Η ελευθερία µου εξαρτάται από το αν θα µε ακούσει.

Η πρώτη µου στάση ήταν στο ταχυδροµείο. Ανέβηκα γρήγορα την ράµπα και έφτασα στο ταµείο σχεδιασµένο για ανθρώπους µε κινητικά προβλήµατα. Δεν χρειάστηκε να περιµένω και το προσωπικό µε αντιµετώπισε σαν φίλο, βοηθώντας µε µε όποιο τρόπο µπορούσε. Στη συνέχεια πήγα στην τράπεζα. Οι καινούριες πόρτες ασφαλείας, από όπου τραβήχτηκε µια από τις φωτογραφίες, δεν µου επέτρεψαν να µπω. Χρειάστηκε να χτυπήσω την διπλανή πόρτα για να µε αφήσουν να µπω.
Η ελευθερία µου εξαρτάται από το αν θα µε ακούσουν.
Η Katie Quartano και ο Paul Shaw κέρδισαν το βραβείο ELTons για το 2014.
Το Όσκαρ της εκμάθησης της αγγλικής γλώσσας…
Σταµάτησα στο αγαπηµένο µου καφέ για να πάρω την δόση µου από καφεΐνη -δεν µπόρεσα να µείνω πολύ, δεν έχω πρόσβαση στις τουαλέτες. Πριν επιστρέψω σπίτι χάζεψα λίγο τις βιτρίνες. Είναι το µόνο που µπορεί κανείς να κάνει πάνω σε καροτσάκι -να χαζέψει τις βιτρίνες. Δεν µπορείς να µπεις µέσα στα καταστήµατα. Την επόµενη φορά που θα πας για ψώνια παρατήρησε πόσο από τα αγαπηµένα σου καταστήµατα έχουν σκαλιά. Κάποιες φορές εξυπηρετούµαι στον δρόµο -προϋπόθεση βέβαια ο υπάλληλος να µε δει και να µε ακούσει, αλλιώς είµαι αόρατος.
Στη συνέχεια, περνάω από το αγαπηµένο µου µέρος, την παλιά αγορά. Εκεί µε αντιµετωπίζουν σαν φίλο: γνωρίζω τα ονόµατά τους -ξέρουν το δικό µου. Τοποθετούν την τσάντα στα γόνατά µου για να µην πέσει κάτω.
Ήταν καιρός να επιστρέψω σπίτι. Υπάρχει µία γωνία στον κεντρικό δρόµο κοντά στο σπίτι µου όπου δεν υπάρχει ράµπα, έτσι ή ζητώ βοήθεια ή περιµένω και όλοι µε ακούνε, µε βλέπουν στην µέση του δρόµου. Καµιά φορά βγαίνουν ακόµη και από τα αυτοκίνητά τους ή κατεβαίνουν από τα µηχανάκια τους για να µε βοηθήσουν.
Με ακούνε και ζητούν συγνώµη για την πόλη µας -αλλά γιατί θα πρέπει να ζητάω βοήθεια κατ’ αρχήν;
Κάποια στιγµή φθάνω σπίτι. Υπάρχει αυτό το αίσθηµα ανακούφισης, το ότι είµαι σπίτι, ασφαλής. Βάζω το βραχιόλι µου µε το κόκκινο κουµπί. Αν κάτι συµβεί µπορώ να πατήσω το κουµπί και ένας ραδιοφωνικός ποµπός στο σπίτι θα µε συνδέσει µε µια εθελοντική υπηρεσία που θα ειδοποιήσει φίλους ή ιατρική βοήθεια.
Αυτοί θα µε ακούσουν.
«Όταν τελείωσε η µέρα άκουσα περισσότερες υποσχέσεις στις ειδήσεις για τους ανθρώπους µε αναπηρίες. Εγώ άκουγα, άκουγε κανείς άλλος άραγε;»
Η Katie Quartano, συνεργάτιδα του Paul Shaw, μιλά για το Disabled Access Friendly και όσα ήταν εκεί για να την παρακινήσουν, στο «Παραμύθι».
ΠΗΓΗ:  news.youropia.gr
 
Στο πρώτο «Παραμύθι» γνωρίζουμε τη Νίνα, μια 17χρονη που έμαθε να ζει με τον διαβήτη από τα 10 της. Μας μιλά για την έλλειψη παιδείας, για την άγνοια, για έναν κίνδυνο καλά κρυμμένο.
Η Katie είναι η πρέσβης μας στην καμπάνια Disabled Access Friendly. Μια σειρά από μαθήματα αγγλικών που διανέμονται σε δασκάλους, δίχως κόστος, για θέματα κινητικής αναπηρίας. Μια μικρή εκστρατεία κατά της άγνοιας.
Τέλος, ο Μιχάλης μας δείχνει τον κόσμο του από την θέση ενός αναπηρικού αμαξίδιου. Μοιράζεται τις μέρες του, τις δυσκολίες του και τα χαμόγελα που επιστράτευσε για κάθε του ανάγκη.
Παραγωγή:Ελληνική
Σκηνοθεσία: Μάριο Ερμητικός Σπύρογλου
Αρχισυνταξία: Κωνσταντίνος Νάκης, Κωνσταντίνος Πανάτσας – Παπαπρίλης
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Μωρίς Ραφαήλ
Μοντάζ: Κλείτος Κυριακίδης
Ηχοληψία: Τάσος Καραδέδος
Διεύθυνση Παραγωγής: Σταυρούλα Δημητριάδου
Εκτέλεση Παραγωγής: fractal productions
Παρουσιαστής: Κωνσταντίνος Πανάτσας – Παπαπρίλης
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Παρακαλώ γραψτε το σχόλιο σας. Πολιτικά, Υβριστικά ή προσβλητικά σχόλια δεν έχουν θέση σε αυτό το site και θα διαγράφονται.