Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με το κομμάτι της αναπηρίας δημοσιογραφικά, αρκετοί από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον μου με κοίταξαν περίεργα. Βλέπετε δεν είχε τύχει μέχρι τότε να έχω κανένα συγγενή ή φίλο που να έχει κάποιου είδους αναπηρία(αυτό άλλαξε στην πορεία, όμως θα το αναλύσουμε σε άλλο άρθρο). Με ρώτησαν γιατί και πως και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Εγώ τους είχα απαντήσει: γιατί όχι; Είναι ένας τόσο ενδιαφέρον χώρος που συνδυάζει πολλά και διαφορετικά θέματα για να εργαστώ και να εμπνευστώ.
Χρόνια μετά κατανοώ καλυτέρα τους ανθρώπους, με ή χωρίς αναπηρία. Κατανοώ ότι το περιβάλλον που αναρωτιόνταν τότε, ήταν γιατί φοβόταν! Ο κύκλος του περιβάλλοντος που άνοιξε με τα Αμεα, επίσης φοβόταν. Ο κάθε κύκλος για τους δικούς του λόγους, όμως δεν έπαυε να είναι φόβος.
Όσοι δεν είχαν κάποια αναπηρία, φοβόταν πως ένας δικός τους άνθρωπος αν ασχοληθεί με την αναπηρία, τότε ίσως πάθει κάτι. Ή ακόμα χειρότερα ότι οι ίδιοι θα πάθουν κάτι! Πόσο προσπάθησα να δώσω σε όλους να κατανοήσουν ότι η αναπηρία δεν είναι μεταδοτική, ότι δε την κολλάς ή την παθαίνεις επειδή ασχολείσαι μαζί της. Είναι κατάσταση, είναι γεγονός και όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι!(αυτή τη φράση πάλι κατανοώ ότι την έχω κάνει ¨καραμέλα¨, όμως μόνο έτσι μερικοί καταλαβαίνουν).
Μετά μέσα από συνέδρια, ομιλίες και άρθρα, προσπαθούμε όσοι δημοσιογράφοι ασχολούμαστε σοβαρά με το χώρο(και όχι περιστασιακά για να πουλήσουμε κανά θεματάκι), να αλλάξουμε το σκεπτικό και τη φράση: Άτομα με αναπηρία και ΟΧΙ άτομα με ειδικές ανάγκες. Την ακούω από μεγάλα ονόματα δημοσιογράφων, από επιστήμονες, από γιατρούς(παραβλέπω καλλιτέχνες και λοιπά επαγγέλματα, αυτό έμαθαν αυτό ¨καραμελίζουν¨).
Με δυσαρεστεί όμως όταν το ακούω και από τα ίδια τα Αμεα. Αρκετές φορές είναι εκ παραδρομής του λόγου ή από συνήθεια. Όμως πρέπει να αλλάξει, πρέπει να μπει στο πετσί μας, ότι τα άτομα με αναπηρία βιώνουν τη ζωή με διαφορετικό τρόπο και ότι είναι μια κατάσταση όχι μια ειδική ανάγκη.
Τα άτομα με αναπηρία φοβούνται συνήθως να εκφράσουν την αναπηρία τους. Φοβούνται γιατί έχουν βιώσει ρατσισμό και προκατάληψη. Για αυτό και ¨φοβούνται¨ όταν κάποιος ¨ξένος¨ και χωρίς αναπηρία ασχολείται μαζί τους. Τους έχουν μεγαλώσει έτσι και κάποιες οικογένειες, που τους κρατούσαν ως παιδιά κλεισμένους στο σπίτι. Γιατί και οι γονείς φοβούνται την αναπηρία.
Θέλει όμως συμπαράσταση, δύναμη, θέληση, πυγμή και θάρρος. Θέλει να βάλεις την αναπηρία απέναντι σου και να πεις: δε σε φοβάμαι! Σε κατανοώ, σε γνωρίζω όμως δε σε φοβάμαι. Εσύ πρέπει να με φοβάσαι για όλα αυτά που είμαι ικανός να κάνω και εσύ δε μπορείς να με σταματήσεις! Το ίδιο θεωρώ ότι ισχύει και για τις ανίατες ασθένειες ή ασθένειες όπως ο καρκίνος ή το Aids. Τις πολεμάς, τις νικάς και προχωράς, γιατί ο φόβος κατοικεί μέσα μας, μόνο όσο εμείς τους το επιτρέπουμε! Είναι στο χέρι σου να κάνεις την αναπηρία σου δύναμη και να σε φοβάται αυτή!
Βογιατζής Ηλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ γραψτε το σχόλιο σας. Πολιτικά, Υβριστικά ή προσβλητικά σχόλια δεν έχουν θέση σε αυτό το site και θα διαγράφονται.