«Στη ζωή δεν υπάρχει λόγος να αποθαρρύνεται κανείς». Παρασκευή, 18, εκ γενετής τυφλή. Και προσεχώς φοιτήτρια. Διάβασε όλα τα μαθήματα της Γ' Λυκείου σε γραφή Braille, αρίστευσε στις εξετάσεις και με μέσο όρο 19,9 κατοχύρωσε τη θέση της στο Πανεπιστήμιο.

«Μου αρέσουν οι ξένες γλώσσες γιαυτό θα δηλώσω πρώτη τη Γαλλική Φιλολογία. Στο μέλλον θα μου άρεσε να διδάξω ή να ασχοληθώ με τη μετάφραση και τη διερμηνεία» λέει η Παρασκευή Κουτσαΐδη. Το φθινόπωρο που έρχεται, θα ανέβει τα σκαλιά της Φιλοσοφικής χρησιμοποιώντας το λευκό μπαστούνι της.
Γεννήθηκε με συγγενές γλαύκωμα και ανιριδία- μια πολύ σπάνια κατάσταση, κατά την οποία απουσιάζει η ίριδα, το χρωματιστό τμήμα του ματιού. Τα μάτια της είναι σαν δυο μικρές λίμνες. «Βλέπω ελάχιστα. Κάποια σχήματα και κάποια χρώματα. Από το νόμο θεωρούμαι τυφλή». Οταν ήταν μικρή την «έτρωγαν» τα «γιατί»: «δυσκολευόμουν να καταλάβω γιατί φαίνεται τόσο έντονη η διαφορά μου με τους υπόλοιπους. Τα μάτια μου είναι ολόκληρα γαλάζια και τα παιδιά, ήταν αδιάκριτα, ρωτούσαν για να μάθουν. Καθώς μεγάλωνα, αυτό που με ενδιέφερε δεν ήταν το να μη ρωτήσουν -κι εγώ θα ρώταγα αν έβλεπα ένα κορίτσι σαν εμένα- ήταν να μη γίνει το πρόβλημα της όρασής μου αιτία για να μου φέρονται διαφορετικά». Δυνατό στήριγμα στη ζωή της, είναι πάντα ο αδερφός της, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου της Πάτρας.

«Μου αρέσουν οι ξένες γλώσσες γιαυτό θα δηλώσω πρώτη τη Γαλλική Φιλολογία. Στο μέλλον θα μου άρεσε να διδάξω ή να ασχοληθώ με τη μετάφραση και τη διερμηνεία» λέει η Παρασκευή Κουτσαΐδη. Το φθινόπωρο που έρχεται, θα ανέβει τα σκαλιά της Φιλοσοφικής χρησιμοποιώντας το λευκό μπαστούνι της.
Γεννήθηκε με συγγενές γλαύκωμα και ανιριδία- μια πολύ σπάνια κατάσταση, κατά την οποία απουσιάζει η ίριδα, το χρωματιστό τμήμα του ματιού. Τα μάτια της είναι σαν δυο μικρές λίμνες. «Βλέπω ελάχιστα. Κάποια σχήματα και κάποια χρώματα. Από το νόμο θεωρούμαι τυφλή». Οταν ήταν μικρή την «έτρωγαν» τα «γιατί»: «δυσκολευόμουν να καταλάβω γιατί φαίνεται τόσο έντονη η διαφορά μου με τους υπόλοιπους. Τα μάτια μου είναι ολόκληρα γαλάζια και τα παιδιά, ήταν αδιάκριτα, ρωτούσαν για να μάθουν. Καθώς μεγάλωνα, αυτό που με ενδιέφερε δεν ήταν το να μη ρωτήσουν -κι εγώ θα ρώταγα αν έβλεπα ένα κορίτσι σαν εμένα- ήταν να μη γίνει το πρόβλημα της όρασής μου αιτία για να μου φέρονται διαφορετικά». Δυνατό στήριγμα στη ζωή της, είναι πάντα ο αδερφός της, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου της Πάτρας.



Επειδή η Jennifer Bricker γεννήθηκε χωρίς πόδια, οι βιολογικοί της γονείς αποφάσισαν να την εγκαταλείψουν. Δεν ήθελαν να αναλάβουν τη φροντίδα της επειδή πίστευαν ότι θα τους δυσκόλευε τη ζωή.








Το δελτίο Τύπου σε μορφή MS Word 2013 (135.46 KB) 

λαχταρούν να αγαπήσουν, δεν έχουν επουλώσει τα τραύματα της παιδικής τους ηλικίας. Η αγάπη για εκείνους είναι μια απροσπέλαστη έννοια που δεν τη γεύτηκαν, δε γέμισε ο κόρφος τους από αυτήν, ώστε να γίνει η καρδιά τους ένας κήπος, όπου μέσα από αυτό θα προσφέρουν απλόχερα μυρωδάτα άνθη αγάπης. Ένα χέρσο χωράφι τους παραδόθηκε, όταν ήταν παιδιά, και δεν τους έμαθε κανείς να σπέρνουν. «Πώς να θερίσουμε ένα κουρσεμένο καρπό αγάπης, τι να παραδώσουμε στα παιδιά μας;», μονολογούν.




