Εσφαλμένες κρίσεις και αυθαίρετες θεωρήσεις που εδράζονται στον φόβο και στην ελλιπή ενημέρωση ωθούν σε ολοσχερή απαξίωση, σε ανεξέλεγκτες, τραχείς, βόρβορες, εκφασίζουσες συμπεριφορές εξοβελισμού και εξοστρακισμού των ΑμεΑ (Άτομα με ειδικές Ανάγκες) από την άσκηση και συμμετοχή στο δημοκρατικό δικαίωμα της μόρφωσης, της δημιουργίας, της εκπαίδευσης.
Της Αγγελικής Σιέρρα.
Έχοντας ως αφόρμηση τον νευραλγικό τομέα της Ειδικής Αγωγής -δομικό χαρακτηριστικό του εκπαιδευτικού γίγνεσθαι- αναμφιλέκτως ορίζεται ως αναγκαιότητα η ιδέα της ελπίδας να διορθωθεί και να αλλάζει προς την κατεύθυνση του "δύνασθαι", να συμβεί η εφαρμογή των μέτρων υλοποίησης αυτής και η άρση των συνθηκών που εκθέτουν επανειλημμένα και αδιαλείπτως τους μαθητές με ΕΕΑ (Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες) στην τάξη ενός απαρασάλευτου, φαιού, μειωτικού της ανθρωποποιητικής παίδευσης, αντιδραστικού τύπου θεωρήματος "ελέω ανοχής".
Συγκεκριμένα, η εφαρμογή ορθού στρατηγικού σχεδιασμού οφείλει να μεταβολίζει και να μεταστοιχειώνει την υπονόμευση, τη διαστρέβλωση και τη μεμψιμοιρία μιας παγιωμένης πραγματικότητας στον εκπαιδευτικό ή κοινωνικό μικρόκοσμο και μακρόκοσμο, σε ενδυνάμωση της βίωσης από κοινού της ποιοτικής πρόσβασης γνωστικά - παιδαγωγικά καταρχάς και κατ΄ αρχήν των παιδιών με ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία και των τυπικών παιδιών. (Τυπικών: Ο όρος χαρακτηρίζει επιστημονικά τα παιδιά χωρίς ιδιοσυγκρασιακή ιδιαιτερότητα).
Αντισταθμίζεται και αποφορτίζεται κατ΄ αυτόν τον τρόπο η εναγώνια, αμήχανη -με μείζον συγκινησιακό φορτίο- προσπάθεια των μαθητών με ιδιοσυγκρασιακή ιδιαιτερότητα να "προσομοιωθούν" στο εκπαιδευτικό είναι, παγιωμένο και αλλοτριωτικό ενίοτε. Κατευθυντήριες ενοποιητικές πρακτικές ενάντια στην ανατροφοδότηση της αδράνειας και σε ανορθολογικές μεθόδους που παροπλίζουν από τη δύναμη της επιθυμίας να τελεσφορήσει ευεπίφορα το θέμα της ένταξης της ευπαθέστερης κοινωνικής ομάδας ως οργανικό μέλος στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Ηθικά και επιστημονικά επιχειρήματα που να περιγράφουν, να συνοψίζουν τον τρόπο υπερκέρασης των "κοινωνικά κατασκευασμένων μειονεκτημάτων" και να φωτίζουν με υπομονή τα αθέατα νήματα που τα εξυφαίνουν, χωρίς να αντιπαρέρχονται αμαχητί οτιδήποτε υποβιβάζει τον σεβασμό στην προσωπικότητα του παιδιού. Η ενσυναίσθηση των ειδικών συνθηκών που κινούν και διέπουν τον ιδιοσυστασιακό ψυχισμό πρέπει να προσεγγίζεται με την έννοια του "είναι" (ως ιδιαίτερα ψυχοβιολογικά χαρακτηριστικά) και όχι του "έχειν" (ως νόσημα, δηλαδή). Εξαϋλώνονται τοιουτοτρόπως τα "ενοχικά σύνδρομα" που κομίζουν πλειστάκις ως "άγος" και "όνειδος" ατομικά και κοινωνικά, ως βαθύτερα συστατικά και αποκυήματα της συναισθηματικής αναλγησίας και ψυχικής αποστέγνωσης από την κοινωνική οντότητα.
Η κατανόηση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν ως "εφιαλτικά" βιώματα τα παιδιά με εκφρασμένες μη στερεοτυπικές συμπεριφορές, αντικειμενοποιούν και μορφοποιούν την ευθύνη ως προς το επισυμβαίνον, με γόνιμη, δημιουργική διευρυμένη ερμηνεία των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων που τη συναπαρτίζουν. Εσφαλμένες κρίσεις και αυθαίρετες θεωρήσεις που εδράζονται στον φόβο και στην ελλιπή ενημέρωση ωθούν σε ολοσχερή απαξίωση, σε ανεξέλεγκτες, τραχείς, βόρβορες, εκφασίζουσες συμπεριφορές εξοβελισμού και εξοστρακισμού των ΑμεΑ (Άτομα με ειδικές Ανάγκες) από την άσκηση και συμμετοχή στο δημοκρατικό δικαίωμα της μόρφωσης, της δημιουργίας, της εκπαίδευσης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η καταφυγή ομάδας γονέων στον Συνήγορο του Πολίτη, επιζητώντας την αδιατάρακτη και απρόσκοπτη σχολική ισορροπία, εφόσον τη δυναμίτιζε η ύπαρξη διαφορετικής ατομικότητας! Ωσάν να είναι, δηλαδή, επίδικο και να υπόκειται σε κάποια μορφή ποινικοποίησης το ευάλωτο και εύθραυστο ζητούμενο της σχολικής ένταξης.
Ειδικότερα, ξεκινώντας από την προσχολική αγωγή και μετέπειτα στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σχολική βαθμίδα, θα πρέπει να συνυπολογίζονται με ενεργητικό τρόπο η φύση των ιδιοσυγκρασιακών δεδομένων, εσωτερικεύοντας ο ίδιος ο υπεύθυνος διδάσκων το πρότυπο του πραγματικού δασκάλου που διαρκώς μαθαίνει από τη σχολική - κοινωνική πραγματικότητα και δεν αντιμετωπίζει ως αποκλίνουσα συμπεριφορά τη μη τυπικά κανονικοποιημένη και αποδεκτή. Να επιβραβεύεται "de jure", η ψυχή, το μυαλό όλων των παιδιών -τυπικών και μη- με ισότιμο τρόπο που επικαθορίζει το δημοκρατικό αξιακό θεσμικό πλέγμα.
Οιαδήποτε αστοχία αληθινής επικοινωνιακής τακτικής στο σχολικό περιβάλλον από τους εμπλεκόμενους σχολικούς, εκπαιδευτικούς, συμβουλευτικούς φορείς μεγεθύνει τα εγωτικά κίνητρα που λειτουργούν ως αποσυνάγωγα του ανθρωπιστικού πνεύματος που φέρει η Παιδεία ως πρωτογενής φορέας έκδηλων αξιών (γνώση) και μη έκδηλων (κοινωνικοποίηση). Να μην ευτελίζεται η προσωπικότητα ενός παιδιού με ΕΕΑ εξαιτίας της "αναπόδραστης" ατομικότητας που τη συγκροτεί.
Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, ο αρτιωμένος δάσκαλος, γονέας, πολίτης στις σύγχρονες ανάγκες και συνθήκες επιβεβαιώνει και διασφαλίζει την παράλληλη στήριξη ως βίο, ως τρόπο ζωής, και όχι επιβίωσης.
Η Αγγελική Σιέρρα είναι φιλόλογος.
Πηγή: Εφημερίδα «Η Αυγή»
Της Αγγελικής Σιέρρα.
Έχοντας ως αφόρμηση τον νευραλγικό τομέα της Ειδικής Αγωγής -δομικό χαρακτηριστικό του εκπαιδευτικού γίγνεσθαι- αναμφιλέκτως ορίζεται ως αναγκαιότητα η ιδέα της ελπίδας να διορθωθεί και να αλλάζει προς την κατεύθυνση του "δύνασθαι", να συμβεί η εφαρμογή των μέτρων υλοποίησης αυτής και η άρση των συνθηκών που εκθέτουν επανειλημμένα και αδιαλείπτως τους μαθητές με ΕΕΑ (Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες) στην τάξη ενός απαρασάλευτου, φαιού, μειωτικού της ανθρωποποιητικής παίδευσης, αντιδραστικού τύπου θεωρήματος "ελέω ανοχής".
Συγκεκριμένα, η εφαρμογή ορθού στρατηγικού σχεδιασμού οφείλει να μεταβολίζει και να μεταστοιχειώνει την υπονόμευση, τη διαστρέβλωση και τη μεμψιμοιρία μιας παγιωμένης πραγματικότητας στον εκπαιδευτικό ή κοινωνικό μικρόκοσμο και μακρόκοσμο, σε ενδυνάμωση της βίωσης από κοινού της ποιοτικής πρόσβασης γνωστικά - παιδαγωγικά καταρχάς και κατ΄ αρχήν των παιδιών με ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία και των τυπικών παιδιών. (Τυπικών: Ο όρος χαρακτηρίζει επιστημονικά τα παιδιά χωρίς ιδιοσυγκρασιακή ιδιαιτερότητα).
Αντισταθμίζεται και αποφορτίζεται κατ΄ αυτόν τον τρόπο η εναγώνια, αμήχανη -με μείζον συγκινησιακό φορτίο- προσπάθεια των μαθητών με ιδιοσυγκρασιακή ιδιαιτερότητα να "προσομοιωθούν" στο εκπαιδευτικό είναι, παγιωμένο και αλλοτριωτικό ενίοτε. Κατευθυντήριες ενοποιητικές πρακτικές ενάντια στην ανατροφοδότηση της αδράνειας και σε ανορθολογικές μεθόδους που παροπλίζουν από τη δύναμη της επιθυμίας να τελεσφορήσει ευεπίφορα το θέμα της ένταξης της ευπαθέστερης κοινωνικής ομάδας ως οργανικό μέλος στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Ηθικά και επιστημονικά επιχειρήματα που να περιγράφουν, να συνοψίζουν τον τρόπο υπερκέρασης των "κοινωνικά κατασκευασμένων μειονεκτημάτων" και να φωτίζουν με υπομονή τα αθέατα νήματα που τα εξυφαίνουν, χωρίς να αντιπαρέρχονται αμαχητί οτιδήποτε υποβιβάζει τον σεβασμό στην προσωπικότητα του παιδιού. Η ενσυναίσθηση των ειδικών συνθηκών που κινούν και διέπουν τον ιδιοσυστασιακό ψυχισμό πρέπει να προσεγγίζεται με την έννοια του "είναι" (ως ιδιαίτερα ψυχοβιολογικά χαρακτηριστικά) και όχι του "έχειν" (ως νόσημα, δηλαδή). Εξαϋλώνονται τοιουτοτρόπως τα "ενοχικά σύνδρομα" που κομίζουν πλειστάκις ως "άγος" και "όνειδος" ατομικά και κοινωνικά, ως βαθύτερα συστατικά και αποκυήματα της συναισθηματικής αναλγησίας και ψυχικής αποστέγνωσης από την κοινωνική οντότητα.
Η κατανόηση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν ως "εφιαλτικά" βιώματα τα παιδιά με εκφρασμένες μη στερεοτυπικές συμπεριφορές, αντικειμενοποιούν και μορφοποιούν την ευθύνη ως προς το επισυμβαίνον, με γόνιμη, δημιουργική διευρυμένη ερμηνεία των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων που τη συναπαρτίζουν. Εσφαλμένες κρίσεις και αυθαίρετες θεωρήσεις που εδράζονται στον φόβο και στην ελλιπή ενημέρωση ωθούν σε ολοσχερή απαξίωση, σε ανεξέλεγκτες, τραχείς, βόρβορες, εκφασίζουσες συμπεριφορές εξοβελισμού και εξοστρακισμού των ΑμεΑ (Άτομα με ειδικές Ανάγκες) από την άσκηση και συμμετοχή στο δημοκρατικό δικαίωμα της μόρφωσης, της δημιουργίας, της εκπαίδευσης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η καταφυγή ομάδας γονέων στον Συνήγορο του Πολίτη, επιζητώντας την αδιατάρακτη και απρόσκοπτη σχολική ισορροπία, εφόσον τη δυναμίτιζε η ύπαρξη διαφορετικής ατομικότητας! Ωσάν να είναι, δηλαδή, επίδικο και να υπόκειται σε κάποια μορφή ποινικοποίησης το ευάλωτο και εύθραυστο ζητούμενο της σχολικής ένταξης.
Ειδικότερα, ξεκινώντας από την προσχολική αγωγή και μετέπειτα στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σχολική βαθμίδα, θα πρέπει να συνυπολογίζονται με ενεργητικό τρόπο η φύση των ιδιοσυγκρασιακών δεδομένων, εσωτερικεύοντας ο ίδιος ο υπεύθυνος διδάσκων το πρότυπο του πραγματικού δασκάλου που διαρκώς μαθαίνει από τη σχολική - κοινωνική πραγματικότητα και δεν αντιμετωπίζει ως αποκλίνουσα συμπεριφορά τη μη τυπικά κανονικοποιημένη και αποδεκτή. Να επιβραβεύεται "de jure", η ψυχή, το μυαλό όλων των παιδιών -τυπικών και μη- με ισότιμο τρόπο που επικαθορίζει το δημοκρατικό αξιακό θεσμικό πλέγμα.
Οιαδήποτε αστοχία αληθινής επικοινωνιακής τακτικής στο σχολικό περιβάλλον από τους εμπλεκόμενους σχολικούς, εκπαιδευτικούς, συμβουλευτικούς φορείς μεγεθύνει τα εγωτικά κίνητρα που λειτουργούν ως αποσυνάγωγα του ανθρωπιστικού πνεύματος που φέρει η Παιδεία ως πρωτογενής φορέας έκδηλων αξιών (γνώση) και μη έκδηλων (κοινωνικοποίηση). Να μην ευτελίζεται η προσωπικότητα ενός παιδιού με ΕΕΑ εξαιτίας της "αναπόδραστης" ατομικότητας που τη συγκροτεί.
Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, ο αρτιωμένος δάσκαλος, γονέας, πολίτης στις σύγχρονες ανάγκες και συνθήκες επιβεβαιώνει και διασφαλίζει την παράλληλη στήριξη ως βίο, ως τρόπο ζωής, και όχι επιβίωσης.
Η Αγγελική Σιέρρα είναι φιλόλογος.
Πηγή: Εφημερίδα «Η Αυγή»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ γραψτε το σχόλιο σας. Πολιτικά, Υβριστικά ή προσβλητικά σχόλια δεν έχουν θέση σε αυτό το site και θα διαγράφονται.